Kurguladığımız hayat yollarımızda bazı tecrübelerimiz ifadeye ihtiyaç duyar. Soyutu somuta çevirmek için bazen anlatmak istediklerimizi farklı bir şeye benzeterek açıklamak gerekebilir. Tabi ki kişiliklere göre değişen ifade biçimleri vardır. Benim için de en doğru, bana yakın olan anlatımı verebilmek, sembol dilini kullanmakla gerçekleşiyor -ki tıpkı deve kuşunu sembol olarak seçtiğim gibi.
Hantal gövdesine rağmen naif bir yapıya sahip olması, cüssesiyle yer kaplarken, beyninin gözlerinden daha küçük olması ve kanatları olmasına rağmen uçamaması, büyük yer işgal etmesi gibi. Çoğu kalabalıklar da bana bir çoğumuzu anımsatıyor.
Korkuları bencilik düzeyinde yaşayıp, sürü bilincinde olmak ve mutlu olmak üzere başını kuma gömmek... Her şeye rağmen o güzel gözlerle etrafa bakmak... ‘Ben buyum' diyebilen bir cesareti olduğu için de ben bu kuşu sevdim..
Büyük yansımalara vesile olması niyetiyle...