Theodor W. Adorno Alman düşünür, sosyolog, müzikbilimci ve besteci Adorno, gerçek adıyla Theodor Ludwig Wiesengrund 11 Eylül 1903te Frankfurt am Mainda doğdu. Yahudi bir şarap tüccarı olan Oscar Wiesengrund ile Cenovalı bir aileden gelen ses sanatçısı Maris Calvelli Adornonun tek çocuğuydu. Theodor Ludwig Wiesengrund, annesinin kızlık soyadı olan Adornoyu kullanmayı tercih etti. 17 yaşında müzik eleştirileri yazmaya ve kendi bestelerini yapmaya başladı. Frankfurt Üniversitesinde felsefe, sosyoloji, psikoloji ve müzikbilimi öğrenimi gördü. Max Horkheimer ve Walter Benjamin ile dostluğunun temelleri öğrencilik yıllarında atıldı. 1924te felsefe doktoru unvanını aldı. Viyanada Alban Berg ve Eduard Steuermannın yanında müzik eğitimi gördü. 1930dan itibaren Frankfurt Toplumsal Araştırmalar Enstitüsü için çalıştı. 1931 yılında Kierkegaard: Konstruktion des Ästhetischen (Kierkegaard: Estetik Olanın Kuruluşu) kitabıyla profesör oldu. 1933te Yahudi öğretim üyelerinin çalışma izinleri iptal edildiğinde Adornonun çalışma izni de elinden alındı. Adorno bunun üzerine 1934te Hitler Almanyasını terk ederek İngiltereye göç etti. 1937de kimyager Dr. Gretel Karplus ile evlendi. Max Horkheimerin daveti üzerine 1938de ABDye göç etti. Burada, Frankfurttan New Yorka taşınan Sosyal Araştırmalar Enstitüsü için çalıştı. 1947 yılında Horkheimer ile birlikte yazdığı Dialektik der Aufklärung (Aydınlanmanın Diyalektiği) adlı kitabı yayımlandı. Savaş sonrası tekrar Almanyaya döndü ve 1950den itibaren Frankfurt Üniversitesinde profesör olarak görev yaptı. 6 Ağustos 1969da geçirdiği kalp krizi sonucu hayatını kaybetti. Frankfurt Okulunun felsefi mimarlarından olan Adorno, yaşadığı yüzyıla, özellikle de savaş sonrası Almanyaya damgasını vurmuş, zamanının çok ötesinde düşünebilen bir filozof ve sosyologdu. Başlıca yapıtları: Kierkegaard: Konstruktion des Ästhetischen (Kierkegaard: Estetik Olanın Kuruluşu, 1931; Dialektik der Aufklärung (Aydınlanmanın Diyalektiği), 1947; Philosophie der neuen Musik (Yeni Müziğin Felsefesi), 1949; Minima Moralia, 1951; Zur Metakritik der Erkenntnistheorie (Bilgi Kuramının Üsteleştirisi), 1956; Jargon der Eigentlichkeit (Sahicilik Jargonu), 1964; Studien zu Hegel (Hegel Üzerine Çalışmalar), 1963; Kritik, Kleine Schriften zur Gesellschaft (Eleştiri, Toplum Üzerine Yazılar), ölümünden sonra 1970 yılında yayımlandı; Ästhetische Theorie (Estetik Kuram), 1970.